یشت

باشد حرام، بی طلب درد، زندگی آن رگ، بریده به، که پی نیشتر نرفت

نشکنی تا خویشتن را، لاف قرب حق مزن بی شکستن جای در مسجد ندارد بوریا

که اندر لازمان صد سال و یک دم به پیشت هر دو یکسانند با هم

آسمان گفت ندانم که حلول از چه نکرد صورتش بیشتر از صورت آدم بمحل

خویشتن جمله در تو پیوستم راست گویم همی به حق بنگر

دیده روشندلان از انتظارت شد سفید چون شرر زین بیشتر در سینه خارا مباش

ترا دارم چو جان خویشتن شاد زمین ماه را بی بیم و آزاد

سر زپا پیشترک آمد و هوش قدمی چند ز سر پیش دوید

کمینه خاصیت عشق جذبه‌ایست که کس را ز هر دری که برانند بیش ، بیشتر آید

سخن بگوی چو من در سخن نمی‌باشم که در حضور تو با خویشتن نمی‌باشم