ید

ای خجسته بریدِ بادِ صبا چه نشان داری از زمین سبا

آسمان بر سینه ی من هم، سه داغ آن شب نهاد چاره ی آن هر سه از یک خنجر کاری کنید

ندارد حاصلی جز تیره روزی پرتو منت که ماه از شرم نور عاریت شبها برون آید

ای برادر جان کنون آید بکار تا کنیم آن در ره آن شه نثار

دادم به تو من همه دل و دیده و جان بردی تو همه ولیک روزیت نبود

بقای عمر اجل فخر دین خوهم جاوید که در بقاش بود مدت بقای جهان

دل ترا چه غم از من که مرغ آزادست بلای عشق و جفای قفس نمیداند

دو رویین تن ۳ ز بس میدان نوردی در آن پرخاش داده داد مردی

دیده روزنه از شمع بود نورانی چشم پوشیده بود هر که به دل بینا نیست

این عهد زشت، رنج پدر را نبرده نور امروز در جهان رخ والد ندیده داد