گلگون

می دهد یادی ازان چهره گلگون گلزار چه عجب صائب اگر واله و مفتون شده است

به مرکب جست و گلگون را عنان داد ز فرهاد آن خبردارد که جان داد

به دست باده گلگون عنان مده زنهار که نوسواری و این اسب سرکش افتاده

شاهد رعناست لاله کرده گلگون پیرهن یا دم قتل محبان دامن اندر خون زده ست

جهاند آنگه به روی دشت گلگون لبی پرخنده و چشمی پر افسون

در بهار جان بدخواهان تماشا زان کنی تیغ نیلوفری در فتنه گلگون آمده

ما را چو رخ خویش می گلگون ده کاین توبه من چو زلف تو پرشکن است

که چون از گو شیردل دور ماند چو باد از پیَش اسب گلگون براند

خط سبزی تماشا کردم از رخسار گلگونش نخواندم لیکن از انداز پی بردم به مضمونش

نیست دامنگیر چون خون حلال ما، چرا خون ما را در لباس آن جامه گلگون می خورد