گلگشت

رفتی به گلگشت چمن گل دید لطف آن بدن از شوق آن بر خویشتن زد جامه چاک ای نازنین

بیار ای دیده، لعلی باده اشکی اگر داری درین گلگشت مهتابی که از سیمای خود دارم

چشم‌ باید بست و گلگشت حضورشرم‌کرد غنچه می‌خندد بهار عالم ایجاد ما

گشاده رو تر از آغوش مستان نشاط افزا تر از گلگشت بستان

دران گلگشت مرغان خوش آواز ز مستی ماند چون بلبل ز پرواز

گلگشت چمن گر به زغن گشت مسلّم در بسته به ما داد محبت قفسی را

ز هجر می خزان چهرة ما رنگ بر رنگ است بهار نشئه‌ای کو تا به گلگشت خمار آید

دل ما شود صائب آن روز باز که چون سیل گلگشت هامون زنیم

گرم بر دل نبودی داغها از لاله رخساری مرا چون دیگران هم ذوق گلگشت چمن بودی

همچو گل چند به روی همه خندان باشی؟ همره غیر به گلگشت گلستان باشی