ولع

صد فسونگر را زبان ز افسون جادویی ببست هر فسونت کز دولعل پرفسون آمد برون

شده بر مدح مادحش مولع گشته در عشق عاشقش معذور

نه ماهی چورویت زخط هاله دارد نه قندی چولعل تو بنگاله دارد

نقلست که در جامع بغداد درویشی بود که در زمستان و تابستان او جز پیراهنی نبود ازو پرسیدند که این چه حالست گفت: من مولع بودم به جامهٔ نیکو پوشیدن شبی به خواب دیدم که در بهشت می‌رفتم جماعتی رادیدم از فقرا بر مایدهٔ نشسته خواستم که با ایشان بنشینم فرشتهٔ دست من بگرفت و گفت: تو از ایشان نه‌ای این قوم در یک پیراهن بوده‌اند بیدار شدم و نذر کردم که به جز یک پیراهن نپوشم.

کشید آن خدنگ از دهان شهریار شد از خون اولعگون رودبار

پیمبر (ص) گلوی من ولعل او ببوسید و گفت:ای دو پاکیزه خو

او پس از آن به کتابخانه عمومی نیشابور می‌رفته و با ولع و اشتیاق زیاد، کتاب می‌خوانده است.

به لهو و آرزو مولع نبودن دل هر کس به نیکی برربودن

از دم عیسی هر آن معجز که سر زد از دولعلت صد هزاران برتر از آن دل به یک دشنام خواهد

گفتی ز من چه خواهی یک بوسه از دولعلت کور از خدا نخواهد غیر از دوچشم روشن

چوعمرم نه وه شد از هفت وهشت به لهو ولعب روز وشب صرف گشت