هیچ کاره

ما را ز منعِ عقل مترسان و می بیار کآن شِحنه در ولایتِ ما هیچ کاره نیست

برهمن را نگویم هیچ کاره کند سنگ گران را پاره پاره

ز طرب چگونه مشتاق فسرده جان زند دم که بملک شادکامی دل اوست هیچ کاره

من که فروغی از فلک باج هنر گرفته‌ام بر سر کوی خواجه‌ای بندهٔ هیچ کاره‌ام

در کوی تو هر کسی به کاری ست ما هیچ کسیم و هیچ کاره

چو کار من به دهان و میان اوست چه رنجم گرم فرشته اعمال هیچ کاره نویسد

جامی از کارها نداشته دست نام خود رند هیچ کاره نکرد

ای فیض عشق ورز که عشقست هرچه هست آن دل که عشق نیست درو هیچ کاره نیست

ما را به منع عقل مترسان و می بیار کاین شحنه در ولایت ما هیچ کاره نیست

ببین علو مقام که پیر میکده نامم گدای عور تهیدست هیچ کاره نویسد