یغما

سپهر، این باغ بس کردست یغما من امروزم بدین خواری، تو فردا

راهزن را نبود باک ز فریاد جرس ترک یغما نکند غمزه ات از زاری دل

من بیدل کجا پنهان کنم دل؟ که آن ایمن زیغمای تو باشد

حاجت شرح ندارد صفت گریه یغما بحر مستغنی از آن شد که کس او را بستاید

زهرا دختر بزرگ یغما که خاطرات دوران کودکی را مرور می‌کند می‌گوید که پدرش هنگامی که او سه چهار سالی بیشتر نداشته، اعتقادات مذهبی محکمی داشته است.

سازم ز جمال تو من امروز بهاری چو تو صنمی نیست به یغما و به فرخار

تو که پیش بیغمانی چو گل از نشاط خندان رخ خود چو غنچه درهم چه کشی ز دردمندان

چنانکه غمزه ساقیست بر سر یغما نه هوشیار بجا مانده در جهان و نه مست

عشق را، نازم که چون می تازد اندر کشوری غیر خود هر چیز بیند سربسر یغما کند

دو چشمش دست بر یغما برآورد به عالم غارت و یغمای عشقست

افسوس پس از قتل، به بردند به یغما آن کهنه لباسی که کفن سان ببرش بود