یاوه گو

ای صبوری ای ملک ای یار دیرین باز بشنو این حدیث از کلک مست یاوه گوی خیره پویم

به یاران خود کرد ناپاک روی که گیرند اطراف این یاوه گوی

به باطل یاوه گویی را ز خوی خود سری و آخر ز حق بی راهه پویی را به راه خویش وا گردان

بخندید عامر ز گفتار او بگفتا: چه نادانی و یاوه گو

حسودان را سکوت ما، دهان یاوه گو بندد ز خاموشی توان زد بخیه، این زخم نمایان را

کارهای شیر مردان کردی و از رشک تو حاسدانت یاوه گو هستند و جمله ژاژ خوار

با مرد یاوه گوی راز خود آشکار مکن‌.

شیر مصاف رزمم و پر دل ترم ز شیر وز بیم یاوه گویان بد دل تر از شکال

عجب هرزه و یاوه گو گشته است نگردد کس اینسان که او گشته است

بدو گفت کای هرزه و یاوه گوی چه گویی سخن های سردم به روی