یانه

چه کنم تا بلا کرانه کند یا مرا از میانه برباید

فزون گشت غفلت ز موی سفیدم رگ خواب من گشت این تازیانه

دیوانه هوایت هر سوی صد فلاطون عقل از نظام عشقت خوره است تازیانه

نه رنگ او کبود است از زمانه که شد نیلی تنش از تازیانه

بر آن شدم که چنان آتشی برافروزم که در میانهٔ آن تا ابد کباب شوم

ز دست شوی تو و چوب تازیانه تو نهال طوبی رستست و چشمۀ کوثر

شطرنج عابیانه به تقدیر باخت عقل خصل مراد برد ز دولت هزار بار

یا رخت خود از میانه بربند یا در به رخِ زمانه دربند

برق‌کردار بر براق نشست تازی‌َش زیر و تازیانه به دست

یک از یک چون فتد دو در میانه شود نامت هویدا، ای یگانه