یارایی

ز دل برد یاراییم، یاریت ز سر رفت هوشم، ز هشیاریت

تو گر خواهی که جاویدان جهان یکسر بیارایی صبا را گو که بردارد زمانی بُرقِع از رویت

خوش آن شوری که از نیرنگ چون مجلس بیارایی زگلبازی میان شیشه و دل جنگ سنگ افتد

کوش تا خلق را به کار آیی تا به خُلقت جهان بیارایی

تو را فتاده غم جان کوهکن ورنه به کاوش مژه ای، بیستون بیارایی

ز رشک تا نشناسد تو را کسی، هر دم جمال خود به لباس دگر بیارایی

جهان به طره عنبرفشان بیارایی به عقد سلسله صد دودمان بیارایی

بار تو کوه را در آن یارا نیست کرده ست رقم بنام بی یارایی

سحرگاهان که چون خورشید از منزل برون آیی به رخسار جهان‌افروز عالم را بیارایی

به صنعت گر بیارایی دروغی نگیرد زان چراغ وی فروغی