یادباد

یادباد آن که چو آغاز سخن می‌کردی با تو صد زمزمه در زیر زبان بود مرا

یادباد آن که به خلوتگه وصلت شب و روز دل سرا پردهٔ صد راز نهان بود مرا

به شعر یادباد خواجه‌ام خاطر شبی خون شد سپاهان زنده کن وز زنده‌رودِ باغکاران پرس

در گوش و هوش آدمیان تا به رستخیز شکر تو وشکایت بد خواه یادباد

یادباد آنگه که فارغ بودم از باغ و بهار درکنار از اشک گلگون لاله زاری داشتم