گیری

گیریم دامن گل و همراه گل شویم رقصان همی‌رویم به اصل و نهال گل

به تنگ‌گیری امید و دلگشایی یأس به خاکساری عجز و به نخوت پندار

چه باشد گر بگیری دست چون من ناتوانی را پری همچون کمان در خانه بی نام و نشانی را

سراسر بر جهانگیری چو شاه اختران قادر عراق آورده زیر حکم اقلیم خراسان هم

ای یار مهربان به کرم دستگیریی کز دست رفت کارم و دستم ز کار ماند

چنان افتاده‌ام از پای پیری که از کس می‌نیابم دست گیری

دست هر کس را که می‌گیری درین آشوبگاه بر چراغ زندگی دست حمایت می‌شود

اگر یادگیری چنین بی‌گمان گشادست برتو در آسمان

به نومیدی به سر شد روزگار من که یک روزی عنان گیری نکرد امید، هم عمر روان ما را

غبار حسرت ما هیچ ننشست از زمینگیری که‌ هرکس می‌رود چون‌ سایه از جا می‌برد مارا