گیاه

ز تخم گیاهای کوهی خورد چو ما را به مردم همی نشمرد

این گیاه تقریباً هر یک دهه یک بار می‌شکفد.

تو گیاه و استخوان پیشش بریز تا کدامین سو کند او گام تیز

گفت مه راهیچ دانی با رخ من فرق چیست گفتم آری از زمین تا آسمان گل تا گیاه

چو طرب رمیده باشد چو هوس پریده باشد چه گیاه و گل بروید چو تو خوش کنی سقایی

ز تخم گیاه و ز میوه خوریم چو یابیم از این هر سه برنگذریم

هر کجا نی شکری زهر گیاهی با اوست هیچ گل نیست که بر دامن او خاری نیست

ز بادی کاو کلاه از سر کند دور گیاه آسوده باشد سرو رنجور

بس که صحرا گیرم از غم، تا درون خالی کنم هر گیاهی مونس غمهای پنهان من است

سایه ی سرو قدمت برسر ما باقی باد که به باغ آمد و بر برگ گیاهی زد و برد

هست اینزمان مباشر کار آنکه نیستش از راه طبع جز غم آب و گیاه کار