گیا

چون گیاهش خورد حیوان گشت زفت گشت حیوان لقمهٔ انسان و رفت

بر این قافیت بود نظم نظامی (به گرد رخت زنگیانند لاعب)

دشمن خویش بود هر که مرا می سوزد خونی برق بود مشت گیاهی که مراست

دل نظارگیان آب شد زدیدن تو اگر زدیدن خورشید دیده ها تر شد

نه از زنگیان دید جائی اثر نه بودش ز قلواد جائی خبر

از زمین من نمی روید گیاهی جز سپند خوشه من برق و خرمن آه و آتش حاصلم

با همه سرکشی افتادگی از دست مده گر همه شعله شوی کار گیا باید کرد

چه دیدند آن زنگیان آن ستیز نهادند یکسر سر اندر گریز

میان بیشه او گم شدی علامت پیل گیاه منزل او بستدی سلیح سوار

کجاست همت یک هَیأتی ز پَردِگیان که مَرد وار ز رخ پرده را جَواب کند