گی

جز من رفیق در ره افتادگی نداشت روز ازل که نقش قدم خاکسار شد

نقد جان بیعانهٔ یک بوسه زان لعل لب است شاد زی ایدل که سودا می شود غمگین مباش

پیداست هنرهای من به گیتی گر چند من از دیده ها نهانم

به گیتی نبینی دگر روی من مگر زان که آئی دگر سوی من

ناصبی چون خارجی بی‌دین شده او زسر تا پای خود سرگین شده

جفت گیسوی مرا از چه جهت خواندی طاق

عشق تو آتشی به نهان زد به جان من بر من مگیر خرده گر اظهار می‌کنم

بخشایش دیده اهل گیتی از جود تو شاه جودپرور

ور خود همگی عشق ترا میباشم در حال هلاک می برآید از من

ای خاتم جهان ملاحت به لطف و حسن شد مهر مهر روی تو نقش نگین ما