گوهرشناس

افکند بحر عشق صدف چون به هر طرف گوهرشناس بهر گهر نشکند صدف

چه پوشم گهر را زگوهرشناسان؟ از این لعل، درجی به گیلان فرستم

تا نخندد بر تو صد گوهرشناس ای خزف، همچشمی گوهر مکن

صورت و نقش جهان کان است و معنی گوهرش چون تویی گوهرشناس، ای گوهر کان غم مخور

صدف‌وار گوهرشناسانِ راز دهان جز به لؤلؤ نکردند باز

چو من مدحتسرائی کو که دارد چون تو ممدوجی چو تو گوهرشناسی کو که مثل من گهر جوید

گوهرشناس و جوهری نظم و نثر کو جوهر فزای گوهر اشعار من کجاست

گهر گرچه اُفتد به کف بی سپاس گرامی بود نزد گوهرشناس

گرنخواهی که بر تو خندد خر نزد گوهرشناس بر گوهر

اشک من و رقیب به یک رشته می‌کشد صد حیف، چشم شوخ تو گوهرشناس نیست