گوهربار

کدامین بحر ز خار است اندر سینه‌ام پنهان که مدح حیدر آرد کلک گوهربار من هرشب

من که رگ از لعل می آرم به آسانی برون نیست ممکن واکشم زان لعل گوهربار حرف

تا نبیند زابر گوهربار مژگان ریزشی مزرع امید ما لب تشنگان سیراب نیست

ز آستین بدر آرد چو دست گوهربار کند غبار یتیمی ز روی گوهر دور

قاصدان از ابرِ گوهربار دارد هر طرف کی کند دوری ز خاکِ خشک غافل بحر را

کف تو گوهربارست و خشم صاعقه‌بار که ابر باشد دایم مکان آتش و آب

وگر نبود ضمیرش به بلخ‌گوهربار شدست طبع و زبانش به مرو دُرّ افشان

ره باریک صائب می‌دهد اندام رهرو را سخن سنجیده زان لب‌های گوهربار می‌ریزد

کند دهان صدف را ز شکر گوهربار به قطره ای که دهد ابر نوبهاران طرح

آبروی من چو گوهر سر به مهر عزت است آب برمی آرد از خود ابر گوهربار من