گونی

خون دل بی‌پرده است از انفعال سرنگونی می ز مینا می‌کشد

بگذشت خلقی ازین چمن به نگونی قدح طرب تو هم آبگینه به خاک نه‌ که خم است طاق بنای ‌گل

گفت رفیقی که نگونیت چیست پیش زبون گیر زبونیت چیست

چو تو همچون منی در سرنگونی منم در چاه، تو بر ماه چونی

هین بخوان قرآن ببین سحر حلال سرنگونی مکرهای کالجبال

سیب از زنخی بدان نگونی بر نار زنخ زنان که چونی؟

گونی مرا رقیا هستم سنگ در او این نام آدمی را زیبد ترا که گوید

اگر امتحان دهدت عنان به طناب خیمهٔ آسمان ته خاک خسب و علم مشو به نگونی علم از طمع

فریاد ما شنو، بنو گونیم نشنوی فریاد و آه ما ز سخن ناشنودنت

نم بر نداشت هرگز، از آب زندگانی این کاسه سرنگونی، زیبد کدوی ما را