گونه گونه

پیشت از گونه گونه بی‌نفسی که نگون باد نفس کافرکیش

آنچه تو دانی ز گونه گونه جفاها نیک بدآنست که روزگار نداند

از پرند گونه گونه باغ گشته چون طراز باد غارت کرده گوئی ملک خر خیز و ختن

ز آن تازه تازه، تازه بهر شهر ازو شکر ز آن گونه گونه، گونه من چون گل بهار

بگونه طره افکندی و کردی تیره گون روزم چگونه گونه نخراشم که اینم روزگار استی

زرنک رنک عذاب وز گونه گونه عتاب خدای بهر تو بنموده نقد نیران را

ز کردگار که جانها فدای نامش باد همیرساندت مهمان بگونه گونه نثار

تقی و عاقبت اندیش نیست از ما کس ازین شدیم سزاوار گونه گونه عقاب

از گونه گونه نعمت وز جنس جنس عطر در مجلس تو مست شده حس ذوق و شم

همیشه تا به زمین گونه گونه باشد گل همیشه تا به زمین تیز تیز گردد خار