گوشک

دل از درد و روان از غم بشستند سرای و گوشک را درها ببستند

چو نزدیک دز مرو آمد از راه به بام گوشک بر، دیده شد آگاه

مگوصبر تلخ است گوشکر است ز شهد و شکر بلکه شیرین تر است

آورده‌اند که ملکی بود او را ابن مدین خواندندی، مرغی داشت فنزه نام با حسّی سلیم و نطق دل‌گشای، در گوشک ملک بیضه نهاد و بچه بیرون آورد. ملک فرمود تا او را به سرای حرم بردند و مثال داد تا در تعهد او و فرخ (؟فرح) او مبالغت نمایند. آن پادشاه را پسری آمد که انوار رشد و نجابت در ناصیه او تابان بود و شعاع اقبال و سعادت بر صفحات حال وی درفشان.

به بام گوشک شد با سیمتن ویس نشسته چون سلیمان بود و بلقیس

ز بام گوشک موبد ویس و رامین بدیدند آتشی یازان به پروین

کسی را ببینی چو بدبخت وعور بگوشکر پوشی چوخز وسمور

بدو تبلیغ کن شوقی که دیدی بگوشکری کزین مخلص شنیدی

آن زینت و ترتیب در آرایش آن گوشک خوش بود دریغا که نکردند دوامی

بینم آیا صبحدم در کوشکک باده در کف هر دو در یک گوشکک