گوشمال

پدر داشتم پیر دیرینه سال ز گردون بسی یافته گوشمال

بچنگ گوشمال محنت اندر چنان ابریشم ناساز گردد

چندان که خط زیاده دهد گوشمال حسن صائب امیدواری من بیشتر شود

تیغ تو را گوشمال خوار برآید بدست یاوکئی، گر قدم در حد سمنان نهاد

بحری و هست گوهر تو مال و گوشمال ابری و هست قطره تو هیبت و هبات

چون چشم نظر کند به جز تو جان را ز تو گوشمال خواهیم

کشتهٔ چشم توام، غافل مباش از حال من گوشمالم بر مده، گوشی به من دار، ای پسر

از نهال ما ثمر بی خواست می ریزد به خاک گوشمال سنگ طفلان نخل ما کم خورده است

بسی دادست اینجا گوشمالم یقین هجران تو اندر وصالم

چندی از بازگشت ابراهیم سلطان از آذربایجان و استقرار او در شیراز نگذشته بود که دیگربار آهنگ گوشمالی فرمانروایان خوزستان کرد و با لشکر خود بدان‌سو رفت. نخست حویزه و دزفول را تصرف کرد و سپس به محاصرهٔ قلعهٔ شوشتر پرداخت، اما به دستور شاهرخ دست از محاصره برداشت و به شیراز بازگشت. در ۸۲۵ق دیگربار به آن ایالت رفت و سراسر آنجا را به تصرف درآورد و خبر آن را به آگاهی شاهرخ رساند.

تو گوشمال خوردهٔ هجران چو بربطی مانند چنگ ناله برآور چو زیر زار