گوش ماهی

گهر می خواهد از لطف الهی پی آواز آبش گوش ماهی

به نیل اندر شد از درهای شاهی چو پر گوهر صدف هر گوش ماهی

یک گوش ماهی از همه کس بیش ده مرا تا بحر سینه، جیفهٔ سودا برافکند

ما به دریا لب نیالاییم و چرخ آبگون می به ما دریاکشان از گوش ماهی می دهد

چشم و گوشی باز کن دریای وحدت را ببین چند در چشم حباب و گوش ماهی بنگری؟

گریم چنان که از دم دریای چشم من هر گوش ماهیی شود آگاه زیر اب

چو لؤلؤ باشد اندر گوش ماهی سرش را باز کن گر دید خواهی

حال گهر مپرس که از گوش ماهیان مهر سکوت بر لب ساحل نهاده‌اند

گوش ماهیش چو این حرف شنید با خموشی ز سخن چاره ندید

من که دریاکش و سرمست چو دریا باشم گوش ماهی چه کنم؟ جام صدف چه ستانم