گوسپند

گفتند یا محمد ص آن آواز چیست که میشنویم؟ گفت که بانگ آن فریشته است که بر میغ می‌زند. چنانک شبان بانگ بر گوسپند زند.

گوسپندان را ز گرگ ایمن مدان ورچه موسی شان شبان آید همی

کنون کهان و مهان گاو گوسپند کشند رضای ایزد جویند از آن نه خونخواری

ور پرسدت کسیکه چه به کدخدایرا گو گندم سفید و می لعل و گوسپند

ترحم بر پلنگ تیز دندان ستمکاری بود بر گوسپندان

پارسا مردی بود و در جوار او بازارگانی بود که شهد و روغن فروختی، و هر روز بامداد قدری از بضاعت خویش برای قوت او بفرستادی. چیزی ازان بکار بردی و باقی در سبویی می‌کردی و در طرفی از خانه می‌آویخت. به آهستگی سبوی پر شد. یک روزی دران می‌نگریست. اندیشید که: «اگر این شهد و روغن به ده درم بتوانم فروخت، ازان پنج سر گوسپند خرم، هر ماهی پنج بزایند و از نتایج ایشان رمها سازم و مرا بدان استظهاری تمام باشد، اسباب خویش ساخته گردانم و زنی از خاندان بخواهم؛ لاشک پسری آید، نام نیکوش نهم و علم و ادب درآموزم، چون یال برکشد اگر تمردی نماید بدین عصا ادب فرمایم.» این فکرت چنان قوی شد و این اندیشه چنان مستولی گشت که ناگاه عصا برگرفت و از سر غفلت بر سبوی زد، درحال بشکست و شهد و روغن تمام به روی او فرو‌دوید.

در برابر چو گوسپند سلیم در قفا همچو گرگ مردم خوار

از چنگ گرگ نفس دلت بازرست اگر شد گوسپند جان تو قربان عشق یار

به گوسپندی کو را کلیم بود شبان به گوسپندی کو را خلیل شد قصاب