گهری

تا مگر بر تو اوفتد نظری بربایی ازین میان گهری

گر هنری در تن مردم بود چون نپسندی گهری گم بود

وای بر جان تو که بد گهری جان بری کرده‌ای و جان نبری

ای روی تو خوب و خوی تو خوش چون تو گهری فلک نزاید

بگهر گیرد قیمت بهمه جای صدف این جهان همچو صدف گشت و تو در روی گهری

شخصی از بحر سعادت گهری آورد خفت از خستگی و داد بزاغانش

ولی محصل دیوان، حریف بدگهری است؛ که آب گوهر دیوان فزود از آن گوهر

هر گهری کان ز خزینه خداست در دو لب لعل تو آن هست هست

به آبداری لعل تو هیچ گوهر نیست به این صفا، گهری در ضمیر کوثر نیست

بی‌مغز بود دانهٔ کشت امل دهر در رشته‌موج ارگهری هست حبابست