گندمی

گنه را خرد مشمر گر نداری تاب رسوایی که بهر گندمی بیرون زباغ خلد آدم شد

چو قرص جوین هست جان‌پرور‌م غم گِردهٔ گندمین چون خورم؟

گندمی را زیر خاک انداختند پس ز خاکش خوشه‌ها بر ساختند

زخم دلت‌ گندمی ‌ست در غم سودای نان پشت و شکم گر به هم سوده شود مرهمیست

از پی گندمی درین عالم چند باشی برهنه چون آدم

از ترازوی دو زلفش چو جوی مشک خرم گندمی خواهم افزون که سخن موزون است

خالت بر آن عذار بهشتی است گندمی انسان دیده شیفته بروی چو آدم است

هستی تو انبار کهن دستی در این انبار کن بنگر چگونه گندمی وانگه به طاحون بر هلا

آن جوده و گندمی نما هم ماییم بیگانه نمای و آشنا هم ماییم

کَه بکاری بر نیاید گندمی مردمی جو مردمی جو مردمی