گندم گون

بس نه من در ضلب آنرخ گندم گونم کاین سرشتی است که در آب گل آدم ازوست

خال مشکین تو بر عارض گندم گون دید آدم آمد ز پی دانه و در دام افتاد

یار گندم گون بما گر میل کردی نیم جو هر دو عالم پیش چشم ما نمودی یک عدس

در بهشت افکند آن رخسار گندم گون مرا شست یاد کوثر از دل آن لب میگون مرا

در بهشت روی گندم گون دلدار از ازل همچوشیطان رهزن حوا و آدم گشته ای

سیر چشمانی که بوی آدمیت داشتند قانع از جنت به آن رخسار گندم گون شدند

از نعمت حسنش مطلب کام مراد گندم گونی که نان بازار بود

سراسر حاصل جنت به یک جو برنمی گیرم نگه را دانه خور از روی گندم گون او کردم

بیناست چشم جان من از دیدن آن ماه رو کز خال گندم گون او دارم برنگ کاه رو

بهر گندم از بهشت آدم اگر بیرون فتاد دیده ما در بهشت از روی گندم گون فتاد