گناه

که خواهی ز یزدان گناه مرا کنی سرخ، روی سیاه مرا

یکی گفت این به بی دینیست راهی که اندیشیم قتل بی گناهی

پیش تو لعل اشک من و سنگ ره یکی است گوهر زسنگ اگر نشناسی گناه تست

گر درین دیوان گناه ما خطای عاشقی است گو کسی در نامهٔ ما این خطا شوئی مکن

خامه تراشی ستم نامه تراشی گناه ساده و بی زخم به لوح و قلم داشتن

مرا گناه نباشد نظر به روی جوانان که پیر داند مقدار روزگار جوانی

منال اهلی از آن مه که در شریعت عشق گناه از طرف آن بود که داد آرد

ور به دل یاد گناه آرد کسی از بیم تو هر سر مویش به تن صد ناوک و نشتر بود

ابونصر سرّاج طوسی گوید سهل بن عبداللّه را پرسیدند هم از توبه وی نیز گفت آنک گناه را فراموش نکنی، جنید را پرسیدند هم از توبه وی گفت آنک گناه را فراموش کنی. ابونصر گفت سهل اشارت باحوال مریدان کرد کی یکبار ایشانرا بود و یکبار بر ایشان و جنید اشارت فرا توبۀ محقّقان کرد که گناه یاد نکنند از آنچه اندر دل ایشان بود از عظمت خدای عَزَّوَجَلَّ و دوام ذکر.

سال و مه بر گناهها مُصرم روز و شب بر گناه خود مُقرم