گمست

چون نگه دردیدهٔ حیران ما مژگان گمست جوهر آیینه در دیوار حل کرد‌ست کاه

سر در گمست کار جهان، ساقیا، بیا بر بانگ ارغنون بده آن جام ارغنوان

زمین چونش مردم نباشد گمست زمین را پرستنده هم مردمست

گمست آن که سوی تواش راه نیست به دل کور هر کز تو آگاه نیست

می‌ام به‌ ساغر اگر خشک شد خمار ندارم خزان‌گمست به باغی‌که من بهار ندارم

با لذّت غمت که دو عالم در آن گمست غم‌های رفته را همه آواز داده‌ایم

راهنمائی که برون از ره است پاش گمست ارنه زراه آگه است

از هیچ رو نبرد فغانی رهی بدوست خضر رهش شوید که در کار خود گمست

میان خواجه و توو میان خواجه و من تفاوتست چنان چون میان زرو گمست

گر تو طالب عشقی، غم دمادمست اینجا ور نشانه می‌پرسی، رشته سر گمست اینجا