گل‌رخسار

آن زلف مشکبار که یادش بخیر باد یارب چه دور از آن گل‌رخسار می‌کشد

نی صدق ماند و نی ریا نی آب ماند و نی گیا وانگه بگفتم هین بیا ای یار گل‌رخسار من

گر عندلیب راست به گل هفته حدیث من عمر صرف آن گل‌رخسار می‌کنم

خوشا چشمی که محو لذّت نظّاره‌ای باشد ز مژگان، شبنم‌افشانِ گل‌رخساره‌ای باشد

آمدند آنگهی پذیره کار پیش آن سروقد‌ِ گل‌رخسار

هم به زخم هر یکی شادم اگرچه در شدن خارها زان سرو گل‌رخسار می‌ماند به دل

هر جا که پریرخی و گل‌رخساریست ما را همه در خورست مشکل کاریست

شراب را بود آن گونه زان گل‌رخسار نه گونه رخ او از شراب گلگون است

گل آمد ساقیا محبوب گل‌رخسار می‌باید می بی‌غش به دست آمد گل بی‌خار می‌باید

رخسار گل به رنگ حکایت همی‌کند آن ظلم‌ها کز آن گل‌رخسار می‌رود