گلگونه

قطره یی زو بجای گلگونه گل رعنا به چهره بر سودست

نبرد ره دل آباد بگلگونه غیب ای خوش آندم که خراب از می گلگون باشی

مبر زنهار زیر خاک با خود این کف خون را اگر گلگونه شمشیر قاتل می تواند شد

ز گلگونه ی عصمتش سرخ روی رخش از خوی، شرم گلگونه شوی

گلگونه سرشکم که چو آبست روان از گر مروی بروی در می آید

خون بیدرد شود قسمت خاک آخر کار خون ما نیست که گلگونه قاتل باشد

این چه مشاطه و گلگونه غیب است کز او زعفرانی رخ عشاق چو عناب شدست

ز خون شیران گلگونه کرده صفحه تیغ ز گرد گردان سرمه کشیده شیراجم

که گلگونه خمر یاقوت فام به شستن نمی‌شد ز روی رخام

گلگونه ز خون شیر پرورد سرمه ز سواد مادر آورد