گلچهره

چون بود گلچهره ساقی باده رنگین گو مباش ساعد سیمین چو باشد جام سیمین گو مباش

رخساره ضریری کند افیون و حشیشت ای ساقی گلچهره بده باد گلگون

برو ای روز گلچهره که خورشیدت چه گلگون است که من جز نور یاهو را نمی‌دانم نمی‌دانم

که از حیات ببندیم با حریفان طرف ببار ساقی گلچهره ظرفهای شگرف

مطرب خوش لهجه را بر لب نوای ارغنون ساقی گلچهره را بر کف شراب ارغوان

آب کوثر ز کف حور ندارد مستی در کف ساقی گلچهره شرابست مگر؟

نفخه سنبل گلچهره من می‌آید یا نسیم سحر از سوی چمن می‌آید

چون نسیمی وصل آن گلچهره گر داری هوس در تن ای عاشق چو بلبل تا نفس داری بنال

ز هر روزنش لمعه‌ای هست لامع چو گلچهره‌ای گشته ناظر ز منظر

شنیده ام که به گلچهره ای نظر داری ز شوق لاله رخی داغ بر جگر داری