گلچه

بسى سرو گلچهره‌ى لاله رنک که خاکش گرفته در آغوش تنک

شاهد چه حاجت است چنین کز درخت گل گلچهره ای بپاست به هر سو نظر کنیم

چنین است آیین گلچهره یار که خندد چو عاشق کند گریه زار

منزلی خوش خانه ای دلکش مقامی دلگشاست ساقی گلچهره کو و مطرب خوشگو کجاست

مه گلچهره من چون ز سفر بازآید من دلسوخته را نور بصر باز آید

گلچهره اعظموا در رشته زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه خاورشناسی تاشکند فارغ‌التحصیل شد. او افزون بر فعالیت آموزش زبان و ادب فارسی در مراکز و مؤسسات مختلف آموزشی و دانشگاهی ازبکستان و همکاری با رایزنی فرهنگی ایران، دو کتاب نیز تألیف کرده‌است.

ای دلبر گلچهره که مشاطهٔ صنعت بالای گل از سنبل تر بسته کلاله

امروز کرد جلوه جمال عروس غیب امروز آمد آن مه گلچهره در میان

شنیدستم از عشقبازان‌گیتی که‌گلچهرگان‌راست رسمی مقرر

ز گریه پای به گل مانده ام چو سرو و هنوز ز میل قامت گلچهرگان نه آزادم

خواجو چه خواهی اورنگ شاهی گلچهر خود را نبگر خور آئین