گلوگیر

چون زهر، گلوگیر بود گریهٔ تلخم شیرین کن این می به شکرخند توان بود

رسنها شد از کینه زنجیر حلق کمند اجل شد گلوگیر خلق

گسست از تپش تار و پود امل گلوگیر جان شد پلنگ اجل

سری در خویش دزدیدم به فکر حلقهٔ زلفی دهان مارگل کرد از گریبان گلوگیرم

رزق حق حکمت بود در مرتبت کان گلوگیرت نباشد عاقبت

همه کس را گلوگیر آمدم من مُرید خویش را پیر آمدم من

اندکی از میوه این بوستان هست گلوگیر همه دوستان

از عشق تو آسان نتوان جست، که دارد دستی که گلوگیرتر از پای حساب است

بردش بدر از سرای تدبیر بیهوشیی آنچنان گلوگیر

از این حریف گلو بر حذر گزید حذر وز این ابای گلوگیر ابا نمود ابا