گلناری

ضربت غم می خورم سلطانی آسا تا به کی قبله جان روی آن رخسار گلناری کنم

معشوق ز ذوق باده گلناری در ساخته بود دوش با بیداری

الا که تا لب خندان یار یاقوتی یست الا که تا رخ زرد من است گلناری

ترسا بچه‌ای ناگه بر کف می گلناری از صومعه باز آمد سرمست به عیاری

اگر چه ابر بلای سپهر زنگاری فشاند بر گل زردم سرشک گلناری

چشم پرخون جگر جام می گلناری موج صهبا طپش بسمل رنگ است اینجا

رخ تو باد گلناری و حلق خصم گلناری سر تو باد زنگاری و گور خصم زنگاری

سر تو بادا چون مورد برگ با سبزی رخ تو بادا چون لاله برگ گلناری

تار شد دیدگان روشن‌بین زرد شد، چهرگان گلناری

به خونش تا قبا شد لعلگون دستار گلناری به باغ خلد زهرا جامه نیلی کرد معجر هم