گلنار

ای پیر از این مستی هشیار شوی حالی گر نوش کنی جامی زین بادهٔ گلناری

هر شبی چون یاد آن رخسار گلناری کنم تا به وقت صبح از مژگان گهرباری کنم

گلنار، همچو درزی استاد برکشید قوارهٔ حریر، ز بیجاده‌گون حریر

پیرایه گلنار تو از عنبر ساراست وان لاله بود پیرهن لؤلؤ شهوار

رخ جاه تو چون گلنار پر بار رخ خصمت زگرد غم چو آبی

دو گلنارشان غرقه در خون شده دو نرگس به مه بر دو جیحون شده

رخانت به گلنار ماند درست تو گویی به می برگ گل را بشست

قامت معتدل وچهره گلناری تو بزده از سرو و گل کشمر کابل رونق

تو از کرم شده ای سرخ روی چون گلنار ز ممسکی دان گر زرد روی ماند بهی

بتی‌که چون به رخ و قامتش نگاه‌کنند گمان کنند که گلنار بار ناروَن است