گلشنه

چو من از عشق تو داغی چو لاله بر جگر دارم نباشد رغبتی هرگز بگلشنهای رضوانم

ز بدرویی و خودرایی همه یکبارگی رفته ز گلشنهای روحانی به گلخنهای جسمانی

پس کی داند راه گلشنهای او پس کی داند جای گلخنهای او

الا ای طایر قدسی در این گلشن چه میپوئی مگر یادت نمی آید ز گلشنهای روحانی

به دل چون غنچه گل دارم از بوی تو پیغامی نسیم صبح می سازد ز گلشنها سراغ من

نه ز گلخنها برو ننگی بماند نه ز گلشنها برو رنگی بماند

جمال ما همه نور و ضیایست چو گلشنها صفا اندر صفایست