گلبن

بتی بجان من آتش زد و نکرد وفا گلی نمود چو گلبن ولی نداد بری

تا باز فلک طبع هوا را چو هوا کرد بلبل به سر گلبن و بر شاخ ندا کرد

در گلستان دلی، گلبنی از حکمت به ز صد باغ گل و یاسمن و عبهر

شاهدان باغ از بس شوخ‌چشم افتاده‌اند گل به پای خویش از گلبن به دامان می‌رود

نه گلی چیده‌ام از آن گلبن نه بری خورده‌ام از این گلزار

بسیط نامه از این خرمی چنان شد سبز که بر شگفت زهر گلبنی دو صد گلزار

ز آن بود هر لحظه در آغوش گلبن ناله‌ام ای خوش آن فرقت گزین عاشق که در کنج ملال

گلبن سوم در فضیلت ذکر و اهل الذکر.

بنگر به زرد روئی بستان که عاقبت خار است بار گلبن گل های آذری

دو رم کرده آهوی باغ مهی دو رعنا گل ازگلبن فرهی