گلابدان

گل بیند اگر خویت به عارض بر فرق زند گلابدان را

ز بس چکیده به جام از جبین ساقی‌خوی به طیب ساغر می را گلابدان بینم

ابر گلاب‌ریز همی بر گلابدان برروی گل گلاب مصعد کند همی

گفتم گلابدان شد چشمم گرفت جوش گفتا ز تفّ آتش جوشد گلابدان

لبی که بوسه گرفتم به وقت خنده ازو به بر گرفتن مهر گلابدان ماند

بگاه ذکر تو اندر مشام خلق رسد شمیم مشک تتار از گلابدان سخن

از بهر گلت گلاب می ریزم وز دیده همی گلابدان سازم

مهر از سر نامه برگرفتم گفتی که سر گلابدان است