گل کردن

دور نبود گر ز عدلش باز را در عهد او از طبیعت کم شود منقار و چنگل کردنش

چو خسرو دید یاران را گهر خواه بفرمود او که گل کردند در راه

حیرت دمد از شوخی گل کردن رازم در آینه جوهر شکند نغمهٔ سازم

گل کردن خیال صفاها به زنگ داد آیینه را هجوم صور پایمال‌ کرد

گر صبا خود همنفس گل داشت جامه چو ن درید چون زلیخا بود قصد یوسف گل کردنش

به نیم قطره که در کار مشت گل کردند چه آتش است که تا آب و خاک آدم سوخت!

نه عشقی بود و نی عاشق نه معشوق چه‌ها گل کرد از گل کردن حسن

نقش من‌گرد فنا، گل کردن من نیستی چرخ هم خاک است اگر آیینهٔ من می‌شود

نوبهار است و چو گلبن ز جنون در جوشم که دگر موسم گل کردن راز است مرا

از خودم آخر سراغ مدعا گل کردنی‌ست می‌دود چون مو سحر بر آستین شبگیر من