گل چهره

آن بت گل چهره یارب بسته از سنبل نقاب یا به افسون کرده پنهان در دل شب آفتاب

هر که با خشکی و بی برگی نسازد همچو خار گر به خون سازند چون گل چهره رنگینش سزاست

گل چهره‌ای که مرغ دلم صید دام اوست زلفش بنفشه‌ایست که سنبل غلام اوست

گه دل از جان می کند او را نهان گه جان ز دل نیست آن گل چهره در هر جا که باشد بی رقیب

سرو بالائی وگل چهره و سنبل گیسو با وجود تو ندارد سر بستان دل من

اهلی خسته را چو ما خوار مبین که عاقبت بر سر خاک ما چو گل چهره نهی ببوی ما

بر شتر جا داد از روی غضب یوسف گل چهره را آن بی‌ادب

ملک و حوری و غلمان شمرندش از خویش آن پریزاده گل چهره که از گل برخاست

بگو به ساقی گل چهره هی بریز شراب بگو به مطرب خوش نغمه هی بزن ارغن

منظر دیدهٔ یعقوب ز حرمان تاریک چهرهٔ یوسف گل چهرهٔ چراغ ته چاه