گل میخ

بلبل سبقی از ورق گل میخواند تکرار همی کند به شب پس چه کند

دست قدرت چو ز رحمت گل میخانه سرشت رقم فیض ازل بر لب پیمانه نوشت

بود از تب رشک در اضطراب ز گل میخ دروازه‌اش آفتاب

زمانی بانگ بلبل می نیوشم زمانی بر سر گل میخروشم

ساقیا چون گل شکفت از می‌ْپرستی چاره نیست صورتی بی‌جان بود کو وقت گل میخواره نیست

گل میخندد که زعفران خورد بسی شک نیست در آن که زعفران دارد گل

به درگهی که به صد آه و ناله می آید به عشق بازی گل میخ او ز باغ هزار

چو بر گل میخرامی پا نگه دار که گل را بیشتر زحمت ز خارست

دوخت از گل میخ انجم پای گردون شام هجر کش تحرک سوی صبح وصل آن دلخواه نیست

ز خاک پای تو شد روشنم نظر که مرا سواد دیده چو گل میخ آستانهٔ توست