گل قند

از لب خود داخل گل قند کرد خسته دلی مایل گلقند کرد

ز رخسار و لب عاشق فریبت به درد دل دوا گل قند دارم

درد دلی دارم ز تو گل قند فرمودم طبیب زان روی و لب کن چاره‌ای کان دفع صفرا می‌کند

روی تو چو آفتاب پرنور لعلت گل قند آفتابی است

درد دل هست بسی زان لب و رخ بر دل من لاجرم چاره ی درد دل ما گل قندست

زبانت درد من چون مغز بادام است در شکر بود خال لبت ای رشک گل قند سیاه من

بوسی به من از آن لب و رخسار عطا کن ضعف دلم از شربت گل قند، دوا کن

گل قند لبت دوای دلهاست عناب چه حاجت و سه پستان