گل سرخ

بموم و روغن و گل سرخ زخمگه کن نرم که تا بدست بزرگان دین ضرر نبود

ای باد بهاری خبر از یار چه داری؟ پیغام گل سرخ سوی باده کی آری؟

از رگ ابر، هوا چنگ به دامان دارد از گل سرخ، زمین چهره مستان شده است

هم ساده گلی، هم شکری هم نمکی بر برگ گل سرخ، چکیده نمکی

الورد واژه‌ای عربی به معنای گل سرخ می‌باشد.

تا همی سرخ بود همچو گل سرخ عقیق تا همی زرد بودهمچو گل زرد زریر

در حیرتم از بس که دهانت بود تنگ گویا که بود غنچهٔ دل تنگ گل سرخ

پر از مرغ مَرغ و گل سرخ و زرد ز ناژ و ز بید و هم از روز گرد

استودانهای پیر گل سرخ مربوط به اواخر دوره ساسانیان - سده‌های اولیه دوران‌های تاریخی پس از اسلام است و در شهرستان بهبهان، بخش مرکزی، دهستان حومه، ۵ کیلومتری شرق روستای اسلام‌آباد واقع شده و این اثر در تاریخ ۱ مرداد ۱۳۸۶ با شمارهٔ ثبت ۱۹۲۸۴ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

علم زنند گل سرخ و زرد بر سبزی چو بر صحیفهٔ مینا ز زر تخته نقوش

حرم چهار در داشت و ضریح از سنگ سفید بوده و گنبد از گل سرخ که بالایش علامت سبزی نصب بود.

گل سرخ دیدم شدم زعفرانی یکی لعل دیدم شدم زر کانی

گل سرخی و نپرسی که چرا خار در مهد تو در نشو و نماست؟

آهسته با گل سرخ نمایشنامه‌ای است از اکبر رادی.