گل افشان

گر گل افشاند و گر سنگ زند چتوان کرد مجلس و ساقی و مینا و می و ساغر ازوست

گل رفت دریغا که نکردیم گل افشان در وقت گل سرخ به بستان نرسیدیم

در گلشن اگر بلبل سر مست گل افشاند ما راز گلستان همه مقصود گلابست

باد سحری بسکه بر او برگ گل افشاند هر سرو به بستان دم طاووس بهار است

باد بهاری اگر بر تو گل افشان کند جز بسر آستین جای مروب و مرند

گر گل افشاند و گر سنگ زند چِتْوان کرد مجلس و ساقی و مینا و می و ساغر از اوست

می خواه و گل افشان کن، از دهر چه می‌جویی؟ این گفت سحرگه گل، بلبل تو چه می‌گویی؟

از شاخ گل افشاند و ز خارا گهر انگیخت آیینه ما در خور پرداز ندانست

گل افشان بود با تو هر بن خار و سر سنگی تو چون رفتی از اینجا آفتی زد حاصل ما را

عجب عهدیست ایام جوانی گل افشان بهار زندگانی