گشنی

ز خنجر تو شود فتنه از جهان زایل بدان مثابه‌که رفع صدع از گشنیز

شعر مرا هر آینه از هزل چاشنی ماند بجای بلبل و گشنیز و بغمخواد

و این صفات که در باطن تو جمع کرده اند، بعضی صفات ستوران و بعضی صفات ددگان و بعضی صفات دیوان و بعضی صفات فرشتگان است. تو از این جمله کدامی؟ و کدام است که آن حقیقت گوهر توست و دیگران غریب عاریت اند که چون این ندانی سعادت خود طلب نتوانی کرد، چه هر یکی را از این غذایی دیگر است و سعادتی دیگر است غذای ستور و سعادت وی خوردن و خفتن و گشنی کردن است.

سر عدوت چو گشنیز ازان بود بی مغز که سرگذشتش تیغ چو گند نا باشد

تگرگی کو زند گشنیز بر خاک رسد خود بوی گشنیزش بر افلاک

دستهٔ گل بر کسی چه بری که فروشد به کویها گشنیز

این است پند حجت وین است مغز دین وارایش سخنش چو گشنیز و کرویاست

مرا چشم درد است و گشنیز نیست تو را توتیا رایگان می‌دهد

کی چون تو و کسان تو باشند حاسدان جفت گل و بنفشه نه گشنیز و گندناست

ز«ده مویز» کسی کو طلب کند گندم چو ابلهی است که جوید ز یاسمین گشنیز