گشنگی

چو گل القصّه واقف شد ز اسرار شد او از گشنگی خود خبردار

ز دست گشنگی من داد خواهم اگر بینم رخ سلطان بغرا

تشنگی و گشنگی و رنج و درد بیش و نیش مار و مور و دود و گرد

گشنگی، خواجه گر این است که من می بینم ترسم این خلق به نانی بدهند ایمان را

پرهیز کن زگشنگی و گرده شعیر جنت چو جای مردم پرهیزگار کرد

مردی از فاقه در امان آمد کارش از گشنگی به جان آمد

خشک و تر آنچه هست به سفره نثار کن کاین گشنگی بلاست، الهی پناه ازو

خواستم در گشنگی تدبیر از نان و کباب دردم افزون می شود چندان که درمان می کنم

روز و شب، له له بزن از تشنگی کنج غربت جان بده، از گشنگی!

آن چنان من زگشنگی زارم که به جان گرده را خریدارم