گستردن

وزآن هفت ساله غم و درد او ز گستردن و خواب وز خورد او

بدو گفت خسروکه از خوردنی چه داری هم از چیز گستردنی

تو، گفتی که، روزی دهی، خوردنیش بدادی و چیزی ز گستردنیش

این بساطی که زامید فروچیده دلت پیش ارباب نظر قابل گستردن نیست

ازین گروه کسانی شدند سویِ بهشت که سایه بر سرِ طوبا به حسن گستردند

به زیرش بگسترد گستردنی بیاورد چیزی که بد خوردنی

ز پوشیده رویان و از خوردنی ز افگندنی هم ز گستردنی

ز چیزی که در گنج بد بردنی ز گستردنیها و از خوردنی

از آن صد شتروار کردند بار همان فرش گستردنی صدهزار

همه دیبه خسروانی فکند ز گستردنی پرنیان و پرند