گستاخ

دست کوتاه، گل از وصل فزون می چیند شانه گستاخ سر زلف دلارام کشد

آن گستاخ درگاه آن مقبول الله آن کامل معرفت آن عامل مملکت آن قطب اصحاب شیخ وقت ابوالعباس قصاب رحمةالله علیه شیخ عالم و محترم مشایخ بود و صدیق وقت بود و در فتوت و مروت پادشاه و در آفات عیوب نفس دیدن اعجوبه بودو در ریاضت و کرامت و فراست ومعرفت شانی عظیم داشت او را عامل مملکت گفته‌اند و پیر و سلطان عهد بود و شیخ میهنه را گفت: که اشارت و عبارت نصیب تست.

از آن ای صاحبم اینجا باسرار بکردم عین گستاخی بیکبار

خال گستاخ تو چون لاله جگر سوخته ای است که سراپرده خود بر لب کوثر زده است

گستاخ ترم به خود رها کن با خاطر خویشم آشنا کن

از این رو، نشان دادنِ برتریِ قطعیِ خود به کسی — آن هم در برابرِ دیگران — بزرگ‌ترین گستاخی است. دیگری از این طریق به انتقام‌جویی ترغیب می‌گردد و در جست‌وجوی موقعیتِ مناسبی خواهد بود که با اهانت، انتقامِ خود را بگیرد؛ بدین‌سان از حوزه عقل به حوزه اراده وارد می‌شود؛ حیطه‌ای که همه در آن یک‌سان‌اند.

مکن گستاخ سیر گلستانش ای تماشایی که در هر رخنه دیوار آهی در کمین دارم

نزاری مرو بیش گستاخ وار نمی ترسی از فاش کاری خموش

این چه گستاخی‌ست وحشی تا چه باشد حکم ناز التماس لطف با او کردن از یارش مکن

چنان گستاخ شد با آن سمن بوی که نبود وصف آن کار سخن گوی

در کاخ به اقبال چه باشی گستاخ کاین هر دو چو قلب شد نه اقبال و نه کاخ