گزنده

و به این سبب بود که اکابر علما، و اعاظم اتقیا، از جاه و ریاست گریزان بودند، چنان که آدمی از شیر درنده و مار گزنده می گریزد تا اینکه بعضی از ایشان را کار به جایی رسید که در مجمعی که زیاده از سه نفر بود نمی نشست و دیگر می گریست از اینکه نام او به مسجد جامع رسیده است و یکی از ایشان چنانچه جماتی را می دید که در عقب او راه می روند می گفت: ای بیچارگان، چرا به دنبال من افتاده اید؟ به خدا قسم اگر از اعمالی که من در خلوت می کنم آگاه شوید هیچ یک از شما به گرد من نخواهید گشت و دیگری می گفت:

بجای عنبر و مشکش کنون هست گزنده در گریبان اوفتاده

چو از راه داد و خرد بنگری گزنده سگی به ز مازندری

پازهر التفات تو باید همی مرا کین طایفه بفعل چو زهر گزنده اند

نیش ندامت چنان گزنده که گویی پشّه هجومت کند به شاخ حجامت

دیدم که زبان سگ گزنده است دندان جفاش از آن شکستم

سگی من دیده‌ام در خود گزنده بگرد شهر بیهوده دونده

گزنده سایه ی آن کهنه دیوار که در هر مهره ی او بود صد مار

با یاد زلف یار نخوابم شبان تار کافعی گزنده را بود از ریسمان گریز

زنبور گزنده ای به غمزه گرچه دو لبت چو انگبین است