گزافه

داند که ناورد آن که‌ش آ  ورد از گزافه ایدرش

بر گزافه چنین روا نبود آخر این را بهانه ای باید

سخن‌گزافه چه رانی ز خسروان‌کهن یکی ز شوکت شاه جهان‌سرای سخن

گفت: « خوش باش که بخشیمت صدجان دگر ما کسی را به گزافه ز کجا آزردیم؟! »

گزافه گفتم و من در خور غلامی تو نیم غلام و سگت را سگم زجان و رهی

از این بیشتر رهنمون ره نبرد گزافه سخن بر نشاید شمرد

مستان سخن گزافه و چون مستان گر خر نه‌ای مکن کمر نالین

آنچه با رنج یافتیش و به دل تو بآسانی از گزافه مدیش

این ملولی می‌کشد جان را که چیزی تو بگو هیچ کس را کس گریبان از گزافه کی کشید

راز یزدان را یکی والا و دانا خازن است راز یزدان را گزافه من توانم گسترید؟